Lente

Het voorjaar zit al een tijdje in de lucht. Ik kan het voelen en vooral: ruiken. Ik ruik en proef de veranderingen van de seizoenen vaak al lang voordat ze er ook echt zijn en velen met mij, heb ik inmiddels gemerkt. En hoewel het nog koud en grauw is, is de lente voelbaar onderweg. Her en der zie je al aarzelend knoppen aan de bomen, die bijna op openbarsten staan. In het gras in de middenberm van één van de hoofdwegen in de stad waar ik werk, zie je de krokussen hun armen al de lucht in steken. Bolletjes zijn mijn favoriete voorjaarsplantjes. Ik word zo vrolijk van hun kleurtjes en zo optimistisch van de wijze waarop ze tot bloei komen.Want wees nu eerlijk: als je zo’n bolletje ziet voordat je het in de grond stopt, zo’n bruin ding met van die dode vliesjes eromheen en van die uitgedroogde worteltjes, denk je dan ook niet af en toe stiekum “wat moet dáár toch van terecht komen? “. Je stopt in het najaar, als alles dood gaat of al dood is, die ook zo doods uitziende bolletjes in de grond. En dan..gebeurt er maandenlang, althans voor het oog, helemaal NIETS. De grond blijft leeg, donker, bruin. Zouden de bolletjes het nog wel doen? Maar dan, net als je door misschien wel een winterdip overmand, denkt dat het nooit meer echt licht wordt, komt het voorjaar. Je ziet eerst nog niks, maar je kunt het voelen. De vogels beginnen weer wat harder te zingen, de takken van de bomen worden dikker, krijgen meer volume door de dikker wordende knoppen en ineens……… zie je uit de aarde kleine groene puntjes steken. Eerst nog heel klein, bijna niet te zien, maar al snel wordt het piepkleine puntje groter en groener. Alsof die bol je wil toeschreeuwen: “kijk nou..ik ben er nog..echt waar!”. Iedere dag wordt het groter en groener en op een goed moment zie je de bloemknoppen. Je wordt er vrolijk van, je weet , dat het nu nog maar even duurt voordat je de kleurrijke inluiding en de versiering van de lente weer gaat zien. Geel, rood, wit, blauw, noem maar op. De kleuren spatten je tegemoet en lijken alleen nog te zeggen”kom met mee mee..het leven vieren. Kom met me mee..vrolijk zijn, optimistisch!” Want wees nu eerlijk: een bloeiende bol is toch hét teken van optimisme, dat zelfs na een vrijwel doodse stilte er toch weer leven is, weer kleur en vrolijkheid. Nog even en de krokusjes bloeien weer in de middenberm langs de hoofdweg in de stad. Ik sta er elke avond naar te kijken als ik wacht voor het stoplicht en als ze hun kopjes boven het gras hebben uitgestoken zal ik naar ze glimlachen en het nieuwe leven met ze vieren…..