Leerkrachten in de tijd

Begin september. Ik sta even stil. Sluit m'n ogen. En zie mijn leraars in stoet passeren. Zuster Camilla. Met het kapje. Van toen ik nog paperig en pap was, maar ook al een beetje een vertellertje met penselen en woordjes (vertelt men mij). Ik zie de zes meneren van de lager school. De ene ziet er nog kwieker uit dan de andere. Ze hebben grijze haren, bijna allemaal. Vaak een bril ook intussen. En ze hebben mij, elk van hen, tien maanden van hun leven gegeven, in de vorm van breuken en rivieren, eerste woordjes op papier, later zelfs in het Frans. Ze lieten me koprollen en namen me mee op vlinderjacht in de dreven van m'n dorp. Leerden me van god houden ook. Achter hen komen de dames en heren van m'n middelbaar. De mooiste lerares van school stapt vooraan, al is ze intussen overleden. Ik zag haar enkele jaren geleden nog aanzitten aan de trouwtafel van een goede vriend van me. Ze herkende me, en gaf me plaagstootjes over mijn kwakkel-Frans van toen. Waarbij ze vermoedde dat dat inmiddels nauwelijks verbeterd was. Mensenkennis. Nu in de stoet lacht ze adembenemend. Ik zie m'n lerearen Nederlands die me de liefde voor de woordjes hebben ingegoten. Die van L.O. die m'n doktersbriefjes accepteerde. Die van bio die me chromosomen leerden kennen maar ook de bijna poëzie van de bloemetjes en de bijen. Ik zie de lerraren godsdienst die me lieten zwemmen in geloof. Ik zie de professoren uit m'n universiteit. Daar zitten monumenten bij en blaasbalgen. Maar één voor één hebben ze me doordenken aangeleerd. Niet zomaar aannemen. Ik zie hen in de stoet, die is aangegroeid tot een groep. Groter dan een fanfare. Amper kleiner dan een medern leger, zo eentje dat vooral aan liefdadigheid doet, en niet aan oorlog. De dames en heren wuiven nog eens. Ik wuif en na, terwijl ze de schoolbussen van m'n jeugd opstappen en samen wegrijden in m'n dierbaarste herinneringen. Ik vermoed dat ze beseffen wat ze voor me betekend hebben, en durf te hopen dat ze er geen spijt van hebben. In godsnaam. Dank je wel.