Het einde van de seizoenen

De opwarming van de aarde. Als het nou enkel voor een opschuivende Provence-grens zou zorgen, voor een soort van Sint-Tropez naast De Haan, en meer welgevormd bruin naakt in parken en fonteinen, dan zou je nog volmondig kunnen zeggen: gas geven gasten. Met oldtimers van voor zesennegentig snorren. Verwarmen met de ramen open. En genieten. Dat eilanders in Noord en Zuid dan wel tot aan de knieën in het smeltwater zullen staan, is toch niet ons probleem. En dat de aarde een oventje wordt voor onze achterkleinkinderen, zou ons dan zwartgeblakerde curryworsten wezen. Maar zo simpel is het niet. Want het ergste gevolg van de opwarming van de aarde is misschien wel de zekere dood van de seizoenen. Zomerweer in maart bijvoorbeeld. Herfst in juni. En plots ijs zonder ijscoman eind september. Die verwarming is doodzonde. Die verwarming is erg voor poëzie en de betere landschapschilder. Je moet meiklokken zien vechten tegen de laatste resten april in mei. Bladeren zien kleuren wanneer de school weer is gestart. Sneeuw zien vallen tussen Sint en kerst. Dat soort zekerheden kennen we vanuit onze olieverfgeschiedenis en mooi gedicht verleden. Toen waren er nog krakende winters. Gure herfsten, spreekwoordelijke aprilse grillen en maartse buien. De ijsheiligen hadden nog iets te zeggen. toen. Baby's van nu snappen, bij het huidige opwarmingstempo, tegen hun twintigste niks meer van de logica van de jaargetijden. Dan vertellen wij hen, een grijze kop rimpels verder over de voorjaarsklassiekers en de herfstkleuren, de zomerse sproeten en de elfstedentochten van vroeger, zoals mijn oma nu nog wel eens over de oorlog van 40-45 durft te vertellen. Met grote oren zal de nieuwe, tegen dan ferm opgewarmde, generatie naar onze onwaarschijnlijke verhalen zitten te luisteren, met een gat in hun geheugen zo groot als het gat in de ozonlaag. Want zo hebben ze de wereld altijd gekent: warm, vochtig, met de zee tot in Gent en de definitieve warmte van de wereld tastbaar dichtbij.