Telepathie

Telepathie bestaat, zegt de prof, hij heeft het aan de hand van een vernuftig experiment achterhaald. Hij liet een boel proefkonijnen (mensen dus) vier namen opschrijven van dierbare naasten, en vroeg hen dan diep na te denken. Voelen zij aan eksteroog, aan pink, oorlel of plotseling verschijnend beeld in hun hersenpan welke vier kennissen hen op dat moment zou bellen? En dit zal voor de doorsnee mens raar overkomen, maar dik vijfenveertig procent kon de naam van die willekeurig aangeduide beller voorspellen. Met mensen die we erg goed kennen kunnen we gedachten uitwisselen, in een soort nieuwe dimensie, in een aardse melkweg van gedachtenstralen. Het lijkt echt wel vreemd, voor sommige mensen. Maar ik geloof er zeer zeker in. Wat ik heb met de paar mensen die ik erg graag zie, is ook veel groter dan kussen, woorden, omhelzingen of handdrukken. Wanneer ze ziek zijn, durf ik de pijn zelf te voelen. Hun ongeluk, ook al zijn ze ver weg van me, straalt soms vreemd mijn hoofd in en doet me dan naar de telefoon grijpen. En als ik hen dan vraag of alles ok is, blijken ze wel degelijk een kwaaltje, een muizenis of een portie hartepijn te hebben. En als mijn hoofd, zenuwen of gevoelssprieten in de knoop zitten, krijg ik ook vaak onverwacht een belletje. Een onbekend alarmsysteem heeft dan blijkbaar een waarschuwingssignaal gestuurd. Ik heb een soort onbekend lijntje voor zij die me graag zien. Een onzichtbaar netwerk van liefde en bezorgdheid; dat groter is dan het hier en het nu. En in de mooiste der werelden is telepathie voor eeuwig. Dat verklaart meteen waarom m'n vader, die al jaren dood is, soms zo geruststellend mee komt leven met me, wanneer het nodig is. Telepathie die eeuwig duurt. Mijn gevoel zegt: Het bestaat.