Lente

Het voorjaar zit al een tijdje in de lucht. Ik kan het voelen en vooral: ruiken. Ik ruik en proef de veranderingen van de seizoenen vaak al lang voordat ze er ook echt zijn en velen met mij, heb ik inmiddels gemerkt. En hoewel het nog koud en grauw is, is de lente voelbaar onderweg. Her en der zie je al aarzelend knoppen aan de bomen, die bijna op openbarsten staan. In het gras in de middenberm van één van de hoofdwegen in de stad waar ik werk, zie je de krokussen hun armen al de lucht in steken. Bolletjes zijn mijn favoriete voorjaarsplantjes. Ik word zo vrolijk van hun kleurtjes en zo optimistisch van de wijze waarop ze tot bloei komen.Want wees nu eerlijk: als je zo’n bolletje ziet voordat je het in de grond stopt, zo’n bruin ding met van die dode vliesjes eromheen en van die uitgedroogde worteltjes, denk je dan ook niet af en toe stiekum “wat moet dáár toch van terecht komen? “. Je stopt in het najaar, als alles dood gaat of al dood is, die ook zo doods uitziende bolletjes in de grond. En dan..gebeurt er maandenlang, althans voor het oog, helemaal NIETS. De grond blijft leeg, donker, bruin. Zouden de bolletjes het nog wel doen? Maar dan, net als je door misschien wel een winterdip overmand, denkt dat het nooit meer echt licht wordt, komt het voorjaar. Je ziet eerst nog niks, maar je kunt het voelen. De vogels beginnen weer wat harder te zingen, de takken van de bomen worden dikker, krijgen meer volume door de dikker wordende knoppen en ineens……… zie je uit de aarde kleine groene puntjes steken. Eerst nog heel klein, bijna niet te zien, maar al snel wordt het piepkleine puntje groter en groener. Alsof die bol je wil toeschreeuwen: “kijk nou..ik ben er nog..echt waar!”. Iedere dag wordt het groter en groener en op een goed moment zie je de bloemknoppen. Je wordt er vrolijk van, je weet , dat het nu nog maar even duurt voordat je de kleurrijke inluiding en de versiering van de lente weer gaat zien. Geel, rood, wit, blauw, noem maar op. De kleuren spatten je tegemoet en lijken alleen nog te zeggen”kom met mee mee..het leven vieren. Kom met me mee..vrolijk zijn, optimistisch!” Want wees nu eerlijk: een bloeiende bol is toch hét teken van optimisme, dat zelfs na een vrijwel doodse stilte er toch weer leven is, weer kleur en vrolijkheid. Nog even en de krokusjes bloeien weer in de middenberm langs de hoofdweg in de stad. Ik sta er elke avond naar te kijken als ik wacht voor het stoplicht en als ze hun kopjes boven het gras hebben uitgestoken zal ik naar ze glimlachen en het nieuwe leven met ze vieren…..

Boekenkast

Sommige mensen lezen. Anderen helemaal niet. Zelf kan ik mij niet voorstellen hoe het voelt om lezenloos te zijn. Is het tijdsgebrek, luiheid of helemaal geen zin om urenlang een dik boek te verslinden. Ik weet het niet. Ook een boekenkast is hier verplicht. Mijn boeken zijn voornamelijk naslagwerken, hoewel ik ook vaak vreemd ga met fictie, literatuur: Lulu Wang, Simone van der Vlugt enz... Ik heb een boekenkast met 5 planken en op elke plank staan 30 boeken. Op sommige planken is 30 echt wringen, de boeken worden ertussen gepropt en staan tussen hun zusters ingeklemd tot ze niet meer kunnen ademen. Op andere planken is 30 ruim en is er nog plaats voor een snuisterijtje uit mijn jeugd. Kruistocht in spijkerbroek was mijn jeugdige favoriet en staat stoer met zijn vleugels naast de andere vervlogen boeken. De boeken staan op alfabetische volgorde op titel. Bedwelmd, de Boekendief, de Historicus, het Laatste offer. In het verleden had ik ze ingedeeld naar onderwerp: wetenschap, geneeskunde, wiskunde. Maar nu staan ze met z'n alles kriskras tegen elkaar aan geschurkt. Somige mensen hebben een boekenkast. Anderen helemaal niet.

Aan wie denk jij vanavond ?

Er wonen vele mensen in mijn hart en elke avond ga ik ze even af...gewoon om aan ze te denken. Het hoeft niet lang, het hoeft niet heel ingewikkeld. Ik denk aan ze..zie even hun gezicht...voel even dat contact. Als ik voel of weet dat het nodig is, dan stuur ik ze bewust wat extra's. Maar ik ben ervan overtuigd, dat gewoon even aan iemand denken, al heel veel voor hem of haar doet. Denk je eens in hoe het zou voelen als iemand je zei: ik heb gisteren even aan je gedacht. Sta eens stil bij die woorden. Hoe zou dat bij jou voelen? Iemand heeft aan JOU gedacht. Zonder iets van je te willen. Maar zomaar. Omdat je iets voor hem of haar betekent. Omdat hij of zij je zo de moeite waard vind, dat je een deel (klein of groot maakt dan niet meer uit) uitmaakt van zijn of haar leven. Het gaat in het leven naar mijn idee zeker niet om het doen van hele grootse dingen alleen. Ik denk dat je met op het oog kleine dingen als dit, dingen die je hooguit een minuutje van je dag in beslag nemen, grootse dingen kunt doen. Ik ben ervan overtuigd, dat jouw gedachten die anderen bereiken en dat zij dat merken. Misschien niet op een bewust niveau...maar niets wat je doet voor een ander is voor niets. Echt niet. Vele kleine dingen leiden ook tot iets groots. Zie je gedachten aan anderen als een klein lichtje en beeld je in: jij denkt aan iemand en zet die ander misschien wel aan om ook aan iemand anders te denken. Als elke liefdevolle, zuivere gedachte aan een ander een klein lichtend stipje zou zijn dat je op de aardbol terug zou zien....kunnen we dan met zijn allen niet de hele aarde verlichten? Wat ik je dus eigenlijk vragen wilde: Aan wie denk JIJ vanavond?

Valentijn

Valentijn. Blijkbaar de dag van de liefde ? De dag dat iedereen liefde MOET geven aan zijn haar geliefde. Ieder jaar is het weer zover. Hartjes, kusjes, cadeautje, liefde geven. Ik word er zowaar misselijk van. Soms denk ik dan, is het nodig ? Een dag inbrengen met de gegevens, 'liefde'. Zijn we zo druk met onszelf om de dagelijkse liefde te vergeten ? Wat jammer toch. Liefde. Het moet elke dag.

hele kleine dingen

Ik ben dol op de kleine dingen in het leven. Je kent het misschien wel: het zonnetje dat schijnt, een glimlach die je wordt geschonken, de eerste krokus in het voorjaar. Of, zoals pasgeleden, een bloeiend Maarts viooltje wat staat te stralen tussen de nog net uit hun winterslaap ontwakende planten in de tuin. Een vrolijk polletje groen met paarse bloempjes. Er lopen mensen achteloos aan voorbij en ik…ik ben er op mijn hurken bij gaan zitten en heb het plantje met hetzelfde enthousiasme en een dikke glimlach begroet zoals zij dat ook bij mij deed. Een voorbijlopende buurvrouw keek me meewarrig aan. Alsof ik compleet gek zou zijn geworden en liep met een nors gezicht weer verder. Ik had haar nog willen naroepen "kijk nu..kijk nu: hoe mooi en hoe vrolijk" maar hield me in. Ze zou het waarschijnlijk toch niet hebben begrepen. Want anders had ik haar ook op haar hurken getroffen, kletsend tegen het plantje, net als ik nu deed. Ik vind het zo jammer..dat zoveel mensen al die mooie kleine kadootjes missen, over het hoofd zien. Druk met van alles, met hele grootse dingen, zodat de kleine dingetjes ze geheel ontgaan. Ze lopen bij wijze van spreken die ene bloeiende krokus zó ondersteboven in de jacht naar dat hele grote en grootse geluk. Ik denk, dat ons leven verschillende grote en grootse momenten kent. Maar die momenten zijn spaarzaam. Elk leven heeft een paar grote hoogtepunten en daar teert men dan zijn hele leven op. Het is mooi, maar wel erg jammer, als je jezelf zo beperkt tot spaarzame dingen. Als je elke dag een beetje goed kijkt en voelt, dan zie je altijd wel één of meer dingen waarom je blij kunt worden, iets om eventjes om te glimlachen. Dingen die de zon in je hart langer en warmer laten stralen. En als die zon straalt, straal jij. En als jij straalt, draag je dat uit en verwarm je op jouw beurt weer de harten van anderen. Kortom: het kan heel erg aanstekelijk zijn! Ik zou daarom zo graag tegen iedereen zeggen : kijk nu..KIJK nu..hoe mooi! Geniet er nu eens van….ZIE alle mooie kleine dingetjes in je leven!! En ik geloof waarempel dat ik dat eens vaker ga doen. Hopelijk steek ik meer mensen aan met mijn liefde voor kleine dingen. Want er is zoveel om blij mee en dankbaar voor te zijn. Om van te gaan stralen. Ga je mee de wereld besmetten?